源氏4「夕顔」(29) Lagenario (29) 60%
源氏4「夕顔」(29) Lagenario (29) 60%
- 源氏物語 第4帖 夕顔 (29)
- Lagenario (29), la 4-a volumo el Rakontaro Genĝi
- teksto
Finfine venis Koremitu. Li estis la vasalo ĉiam apudservanta al Genĝi aŭ nokte aŭ krepuske. Genĝi sentis ne-toleremon, sed tuj venigis lin antaŭ si. Sed Genĝi ne povis ekparoli momentojn pri la jam finita afero. Ukon sentis la incidon de Koremitu, kaj ekploris, rememorante la komencan tempon inter la du personoj. Genĝi sola sin streĉis kaj brakumis Lagenarion, sed ne povinte plu toleri kaj malstreĉite je ekvido al la servento, ekploregis severe sen ĉeso, kvazaŭ li sentis malĝojon por la unua fojo.
Post la plorado Genĝi diris al Koremitu.
"Stranga afero okazis ĉi tie, tro ŝoka por vortumo. Kiam urĝas tia afero, ni bezonas sutrorecitadon. Por peti tion kaj por skribi petpaperon, mi deziris al via frato aĉarjo veni al mi. Kie li estas?"
"Li jam supreniris al la templo Fiej en la monto hieraŭ. Antaŭ ĉio, okazis tre rara afero. Ĉu ŝi estis iel malsana en sia korpo?"
"Tute en ordo."
Lia aspekto plori estis ĉarma kaj kortira. Koremitu, rigardante lin tre triste, ankaŭ ploregis mem. Post ĉio, dependebla estis maljunulo, kiu spertis ĉiujn kondiĉojn en la mondo, en ĉi tia urĝa okazo. Sed ili ambaŭ estis tro junaj, kaj estis senfine embarasitaj.からうじて惟光の朝臣参れり。夜中暁といはで、御心に従へる者の、今宵しもさぶらはで、召しにさへ怠りつるを憎しと思すものから、召し入れて、のたまひ出でんことのあへなきに、ふとものも言はれたまはず。右近、大夫のけはひ聞くに、はじめよりのことうち思ひ出でられて泣くを、君もえたへたまはで、我ひとりさかしがり抱き持たまへりけるに、この人に息をのべたまひてぞ、悲しきことも思されける、とばかり、いといたくえも止めず泣きたまふ。
ややためらひて、
「ここに、いとあやしき事のあるを、
あさましと言ふにもあまりてなんある。かかるとみの事には誦経などをこそはすなれとて、そのことどももせさせん、願なども立てさせむとて、阿闍梨ものせよ、と言ひやりつるは」
と、のたまふに、
「昨日山へまかり登りにけり。まづいとめづらかなる事 にもはベるかな。かねて例ならず御心地ものせさせたまふことやはベりつらん」
「さることもなかりつ」
とて、泣きたまふさま、いとをかしげにらうたく、見たてまつる人も、いと悲しくて、おのれもよよと泣きぬ。さ言へど、年うちねび、世の中のとあることとしほじみぬる人こそ、もののをりふしは頼もしかりけれ、いづれもいづれも若きどちにて、言はむ方もなけれど、
a:903 t:1 y:1
