源氏4「夕顔」(37) Lagenario (37) 76%
源氏4「夕顔」(37) Lagenario (37) 76%
- 源氏物語 第4帖 夕顔 (37)
- Lagenario (37), la 4-a volumo el Rakontaro Genĝi
- teksto
Kaj li aldonis.
"Sed, mi mem sentas min, ne plu vivi."
Nu, ĉu li estas fidinda?
Koremitu admonis.
"La nokto proksimiĝis al krepusko. Tuja hejmenreiro estas dezirata."
Genĝi retrovidis multajn fojojn, kaj eliris kun premita koro. La vojo estis plena de rosoj, kaj densa nebulo kovris la ĉirkaŭon. Li sentis sin kvazaŭ migranta ie, en ne konata loko. Lagenario kuŝis kiel en vivo, kaj kovris ŝin lia helruĝa subvesto, interŝanĝita sur la amlito. Li pensadis ilian ligiĝon survoje. Li perdis forton ĝuste rajdi ĉevalon, kaj Koremitu helpis lin akompanante, kaj marŝigis. Sed li glitis de la ĉevalo kvazaŭ fale, ĉirkaŭ la riverbordo, kaj fariĝis malagrabla, kaj diris.
"Ĉu mi mortos survoje? Ne eblos atingi mian domon."
Koremitu estis konsternita, kaj pentis, se li estus pli firma, li devus rifuzi lian peton, kaj ne konduki al ĉi tiu aventuro. Li hastis en la koro, kaj lavis manojn por sin purigi per riverakvo de Kamo, kaj preĝis al Avalokiteŝvaro de la templo Kijomidu, en tuta embarasiĝo. Ankaŭ Genĝi kuraĝigis sin, preĝante al Budho en la koro, kaj sub asisto de la vasalo, revenis al Nideŭvin.
La ĉambelaninoj ĝemis reciproke, vidinte suspektindan promenadon dum meznokto, dirante:
"Kiel malbela konduto! En ĉi tiuj noktoj ripetiĝis senkvieta promenado ol antaŭe, sed lia fizionomio ŝajnis tre dolora hieraŭ.「かく言ふわが身こそは、生きとまるまじき心地すれ」
とのたまふも、頼もしげなしや。
惟光、
「夜は明け方になりはべりぬらん。はや帰らせたまひなん」
と聞こゆれば、かへりみのみせられて、胸もつとふたがりて、出でたまふ。道いと露けきに、いとどしき朝霧に、いづこともなくまどふ心地したまふ。ありしながらうち臥したりつるさま、うちかはしたまへりしが、わが御紅の御衣の着られたりつるなど、いかなりけん契りにかと、道すがら思さる。御馬にもはかばかしく乗りたまふまじき御さまなれば、また惟光添ひ助けて、おはしまさするに、堤のほどにて御馬よりすべりおりて、いみじく御心地まどひければ、
「かかる道の空にてはふれぬべきにやあらん、さらにえ行き着くまじき心地なんする」
とのたまふに、惟光心地まどひて、わがはかばかしくは、さのたまふとも、かかる道に率て出でたてまつるべきかは、と思ふに、いと心あわたたしければ、川の水に手を洗ひて、清水の観音を念じたてまつりても、すべなく思ひまどふ。君もしひて御心を起こして、心の中に仏を念じたまひて、またとかく助けられたまひてなん、二条院へ帰りたまひける。
あやしう夜深き御歩きを、人々、
「見苦しきわざかな、このごろ例よりも静心なき御忍び歩きのしきる中にも、昨日の御気色のいと悩ましう思したりしに、
a:866 t:2 y:0
