源氏7「紅葉賀」(21) Acerfesteno (21) 70%
源氏7「紅葉賀」(21) Acerfesteno (21) 70%
- 源氏物語 第7帖 紅葉賀 (21)
- Acerfesteno (21), 7a volumo el Rakontaro Genĝi
- teksto
Genĝi havis suspekton, kial ŝi tenas obstinon al amoro, ĝis la aĝo tre alta. Li ĵetis amvorton al ŝi tente, kion ŝi ne pensos nenature. Li prenis tion surpriza, sed havis intereson kontraŭe, kaj interŝanĝis vortojn. Ŝi estis tro maljuna, kaj li, timante onian aŭdon, traktis ŝin senentuziasme. Ŝi sentis lian konduton tre pika.
Iam la vicestro de najŝi servis ĉe la kombado de Lia Moŝto. Fininte tion, li alvokis vestoservistinon kaj eliris al alia ĉambro. Dume neniu alia estis en la ĉambro. Ŝi estis pli bonaspekta ol ordinaro, kaj la figuro kaj la hararo sentiĝis pli ĝentilaj, kaj vesto kaj vestimaniero ŝajnis pompa kaj erotika. Genĝi malagrable vidis ŝin aspektanta sin pli juna. Li suspektis, kiel ŝi mem pensas pri si, kaj ne povinte lasi ŝin sen atento, li tiris ŝian atenton, premante ŝin je la jupo. Ŝi retrorigardis lin, kaŝante sin per faldoventumilo tre okulfrape pentrita, kies palpebloj estis malhelaj, perdinte junan streĉon, kaj haroj tre taŭziĝis kirle. Genĝi vidis ŝian ventumilon tro maldeca al ŝi, kaj interŝanĝante kun la sian, bone studis pri ĝi. Ĝia papero estis tre dense ruĝa, apenaŭ spegulanta sur ĝi vizaĝon, kaj oni penetris kovre altan arbaron per ora pulvora farbo. Sur ĝia flanka parto estis disskribita la utao per maljuna mano, sed en elegantaj literoj.' velkas herbo sub arbaro velkas viro sen amoro '
Li ridis kontraŭ la utao, abomene elektita, ne referencante alian bonan poezion.
かうさだ過ぐるまでなどさしも乱るらむ、といぶかしくおぼえたまひければ、戯(たはぶ)れ言(ごと)いひふれてこころみたまふに、似げなくも思はざりける。あさましと思しながら、さすがにかかるもをかしうて、ものなどのたまひてけれど、人の漏り聞かむも、古めかしきほどなれば、つれなくもてなしたまへるを、女はいとつらしと思へり。
上(うへ)の御梳櫛(けづりぐし)にさぶらひけるを、はてにければ、上は御袿(みうちき)の人召して、出(い)でさせたまひぬるほどに、また人もなくて、この内侍(ないし)常よりもきよげに、様体(やうだい)頭(かしら)つきなまめきて、装束(さうぞく)ありさま、いとはなやかに好ましげに見ゆるを、さも旧(ふ)りがたうもと、心づきなく見たまふものから、いかが思ふらんと、さすがに過ぐしがたくて、裳(も)の裾(すそ)を引きおどろかしたまへれば、かはほりのえならずゑがきたるを、さし隠して見かへりたるまみ、いたう見延べたれど、目皮(まかは)らいたく黒み落ち入りて、いみじうはづれそそけたり。似つかはしからぬ扇のさまかな、と見たまひて、わが持(も)たまへるに、さしかへて見たまへば、赤き紙の、映(うつ)るばかり色深きに、木高き森のかたを塗り隠したり。片つ方(かた)に、手はいとさだ過ぎたれど、よしなからず、
「森の下草老(お)いぬれば」
など書きすさびたるを、言(こと)しもあれ、うたての心ばへや、と笑(ゑ)まれながら、
a:939 t:2 y:1
