源氏1「桐壺」(9) Sinjorino Paŭlovnio (9) 34%
源氏1「桐壺」(9) Sinjorino Paŭlovnio (9) 34%
- 源氏物語 第1帖 桐壺 (9)
- Sinjorino Paŭlovnio (9), 1-a volumo el Rakontaro Genĝi
- teksto
Li sentis ŝin sidi tuj apud si en imago, kiu estis pli supera ol aliaj sinjorinoj en ago kaj fizionomio, sed estante efemera kiel en sonĝo.
Mjaŭbu atingis la domon de Paŭlovnio. Kiam oni entiris la ĉaron tra la pordego, la atmosfero ŝanĝiĝis trista. La patrino estis vidvino sen forta subteno, kaj klopodis poluri la domon, por zorgi sian filinon, kaj vivi en ŝajno kontenta. Sed post ŝia morto ŝi estis ĉirkaŭata de mallumo, dume sovaĝaj herboj kreskis alte kaj ŝajnis ruiniĝinta de forblovo de tajfuno. Luna radio sola penetris en la ĉambron, ne barite de densaj herboj, kiel en la utao.
La patrino invitis Mjaŭbu al la suda oficiala ĉambro, sed ankaŭ la antaŭa ne povis tuj ekparoli.
"Ankoraŭ vivi ĝis nun estas tre pike, kaj akcepti moŝtan senditon ĵetas min en honton, iginte traveni tiel rosplenan herbejon kun larmoj."
Aŭskultinte tiujn vortojn, la sendito severe ekploris, kaj diris.
"Vicestro de najsi1 raportis al Lia Moŝto: 'vizitinte la domon de la kaŭjo, mi sentis, ke mia animo estis perdita.' Ankaŭ al mi, ne delikata, malĝojo estas certe ne tolerebla."
Kaj kun hezito ŝi transdonis la mesaĝon de Mikado.
" 'Dumtempe Mi ŝajnis vagadi nur en sonĝo, kaj ne povis vekiĝi el ĝi en trankvilo. Neniun kunparoli Mi havas, kiel fari. Ĉu vi vizitos Min en la Palaco inkognite? Mi zorgas dolore, ke la juna princo loĝas ĉiam en tia malgoja atmosfero. Rapidu veni tuj kun li.' Li ne povis klare paroli plu, kaj plorsingultadis en larmoj.* Ŝi estos la antaŭa sendito al la domo de Paŭlovnio.
人よりはことなりしけはひ容貌(かたち)の、面影(おもかげ)につと添ひて思(おぼ)さるるにも、闇(やみ)の現(うつつ)にはなほ劣(おと)りけり。
命婦かしこにまで着きて、門(かど)引き入るるより、けはひあはれなり。やもめ住みなれど、人ひとりの御かしづきに、とかくつくろひ立てて、めやすきほどにて過(す)ぐしたまへる、闇にくれて臥(ふ)ししづみたまへるほどに、草も高くなり、野分にいとど荒れたる心地して、月影ばかりぞ、八重葎(やへむぐら)にもさはらずさし入りたる。
南面(みなみおもて)におろして、母君もとみにえものものたまはず。
「今までとまりはベるがいとうきを、かかる御使の、蓬生(よもぎふ)の露分け入りたまふにつけても、いと恥づかしうなん」
とて、げにえたふまじく泣(な)いたまふ。
「『参(まゐ)りてはいとど心苦しう、心肝(こころぎも)も尽くるやうになん』と、典侍(ないしのすけ)の奏したまひしを、もの思うたまへ知らぬ心地にも、げにこそいと忍びがたうはベりけれ」
とて、ややためらひて、仰(おほ)せ言(ごと)伝へきこゆ。
「『しばしは夢かとのみたどられしを、やうやう思ひしづまるにしも、さむべき方(かた)なくたへがたきは、いかにすべきわざにかとも、問ひあはすべき人だになきを、忍(しの)びては参りたまひなんや。若宮の、いとおぼつかなく、露けき中(なか)に過(す)ぐしたまふも、心苦しう思さるるを、とく参りたまへ』など、はかばかしうも、のたまはせやらず、むせかへらせたまひつつ、
a:1245 t:1 y:0