源氏1「桐壺」(11) Sinjorino Paŭlovnio (11) 42%
源氏1「桐壺」(11) Sinjorino Paŭlovnio (11) 42%
- 源氏物語 第1帖 桐壺 (11)
- Sinjorino Paŭlovnio (11), 1-a volumo el Rakontaro Genĝi
- teksto
La princo estis jam en dormo. Mjaŭbu deziris urĝe reveni la Palacon.
"Mi deziras vidi lin rekte, kaj detale raporti la staton al Lia Moŝto. Li atendos min senpacience. Nokto tro profundiĝos, se mi atendos la vekiĝon de la princeto."
La patrino de la kaŭjo diris al ŝi.
"Mi estas en ne eltenebla patrina mallumo tute perpleksite, kies nur kelkonon mi volas serenigi. Bonvolu viziti min private en libera tempo. Dum jaroj vi venis al mi por anonci feliĉan honorigon kun ĝojo, sed ĉi-foje kondolencon - tio ripetigas al mi multe da bedaŭro, vane vivante post la forpaso de mia filino. Ŝi estis la persono de ĝia naskiĝo, sur kiu ni metis grandan esperon. Mia edzo, la forpasinta dajnagono, ripete admonis ĝis la lasta momento de lia vivo: ' Nepre plenumu nian volon enpalacigi ŝin. Eĉ se mi mortos, ne perdu volon sen espero.' Pensante pri mondumadon sen fortika subtenanto, ke ne-servado en la Palaco estos pli bona, sed mi klopodis esti fidela al la testamento, kaj fine sukcesis enpalacigi ŝin. Kaj ŝi estis favore amata de Lia Moŝto, super mia honoro, dankinde je ĉio. Ŝi ŝajnis societiĝi kovrante malhonorigon de aliaj virinoj, sed ilia ĵaluzo tre multe tavoliĝis, kaj superfluis malfacilaj aferoj, kaj fine ŝi ne plenvivis sian vivon, en tia situacio. Mi timas retropensi la amon de Lia Moŝto pika. Ho, ankaŭ ĉi tiu estas senrezona kormallumo kiel la patrino."
Ne fininte la rakontadon, ŝi singulte ploregis. Dume la nokto profundiĝis.宮は大殿籠(おほとのごも)りにけり。
「見たてまつりて、くはしう御(み)ありさまも奏しはベらまほしきを、待ちおはしますらむに。夜更(よふ)けはベりぬべし」とて急ぐ。
「くれまどふ心の闇(やみ)もたへがたき片はしをだに、はるくばかりに聞こえまほしうはべるを、私(わたくし)にも、心のどかにまかでたまへ。年ごろ、うれしく面(おも)だたしきついでにて、立ち寄りたまひしものを、かかる御消息(せうそこ)にて見たてまつる、かへすがへすつれなき命にもはベるかな。生(む)まれし時より、思ふ心ありし人にて、故(こ)大納言、いまはとなるまで、ただ、『この人の宮仕の本意、(ほい)かならず遂げさせたてまつれ。我亡(な)くなりぬとて、口惜しう思ひくづほるな』と、かへすがへす諫(いさ)めおかれはベりしかば、はかばかしう後見(うしろみ)思ふ人もなき交(まじ)らひは、なかなかなるべきことと思ひたまへながら、ただかの遺言(ゆいごん)を違(たが)へじとばかりに、出だし立てはべりしを、身にあまるまでの御心ざしの、よろづにかたじけなきに、人げなき恥(はぢ)を隠(かく)しつつ、交らひたまふめりつるを、人のそねみ深くつもり、やすからぬこと多くなり添ひはベりつるに、よこさまなるやうにて、つひにかくなりはベりぬれば、かへりてはつらくなむ、かしこき御(み)心ざしを思ひたまへられはベる。これもわりなき心の闇になむ」
と、言ひもやらず、むせかへりたまふほどに、夜も更(ふ)けぬ。
a:962 t:1 y:0
