源氏5「若紫」(37) Juna Violo (37) 71%
源氏5「若紫」(37) Juna Violo (37) 71%
- 源氏物語 第5帖 若紫 (37)
- Juna Violo (37), el Rakontaro Genĝi
- teksto
Ŝia traktado estis lerta, kaj li estis kontenta.
'Kial mi ne aŭdacas?'
Lia citanta utaado penetris korojn de la ĉambelaninoj tre fascinaj.
Juna Violo sopiris al la avino kaj plorkuŝis. Tiam ludamikinoj duris al ŝi.
"Ŝajnas, ke venis homo en noŝo*-vesto. Probable venis via patro princo."
Ŝi levis sin kaj demandis.
"Seŭnagon, kie estas la homo en noŝo-vesto? Ĉu venis mia patro princo?"
Ŝia voĉo alproksimiĝanta sonis tre ĉarme. Genĝi diris.
"Ne, mi ne estas la princo, sed ne traktu min kiel fremdulo. Venu ĉi tien."
Ŝi eksciis lin la gratulinda persono en la lastfoja rakonto, kaj kritikante sian malĝustan juĝon, proskimiĝis al la nutristino.
"Nu, ni iru. Mi estas dormema."
"Kial do, vi kaŝos vin? Dormu sur miaj genuoj. Venu proksimen plu."
La nutristino diris.
"Tial mi jam diris. Ŝi ankoraŭ ne scias manieron kiel konduti!"
Sed ŝi puŝis ŝin proksimen al li. La knabino sidis sen ia konsidero. Genĝi palpe serĉis ŝin, etendante sian manon de sub la vandokurteno, kaj trovis, ke ŝi vestas sin per deamelita vesto, sur kiu pendis hararo glite, kaj kies ekstremo estis sentita riĉe. Li supozis ŝin ĉarma. Kiam li kaptis ŝin je la mano, ŝi time pensis, ke nekonato venis tiel proksimen, por ŝia evito.* ĉiutaga vesto de nobeloj, ne oficiala, por viro.
と聞こゆるさまの馴(な)れたるに、すこし罪ゆるされたまふ。
「なぞ越えざらん」
と、うち誦(ず)じたまへるを、身にしみて若き人々思へり。
君は、上(うへ)を恋ひきこえたまひて泣き臥(ふ)したまへるに、御遊びがたきどもの、
「直衣(なほし)着たる人のおはする。宮のおはしますなめり」
と聞こゆれば、起き出でたまひて、
「少納言よ。直衣(なほし)着たりつらむは、いづら。宮のおはするか」
とて、寄りおはしたる御声、いとらうたし。
「宮にはあらねど、また思し放つベうもあらず。こち」
とのたまふを、恥づかしかりし人と、さすがに聞きなして、あしう言ひてけり、と思して、乳母(めのと)にさし寄りて、
「いざかし、ねぶたきに」
とのたまへば、
「いまさらに、など忍びたまふらむ。この膝(ひざ)のうへに大殿籠(おほとのごも)れよ。いますこし寄りたまへ」
とのたまへば、乳母の、
「さればこそ。かう世づかぬ御ほどにてなむ」
とて、押し寄せたてまつりたれば、何心もなくゐたまへるに、手をさし入れて探(さぐ)りたまへれば、なよよかなる御衣(ぞ)に、髪はつやつやとかかりて、末のふさやかに探(さぐ)りつけられたる、いとうつくしう思ひやらる。手をとらへたまへれば、うたて、例ならぬ人の、かく近づきたまへるは、恐ろしうて、
a:1258 t:1 y:0